Frei José Higinio Gómez González
Fecha 06/08/2025
Frei José Higinio Gómez González (Lalín, 1932 - † Lugo, 2008), o frade que chegou a bispo da súa diocese de nacemento, cargo que desempeñou entre 1980 e 2007. O padre Gómez ou frei José, como lle adoitaban dicir, cursou estudos en Lalín e Cea, e máis tarde cos franciscanos en Herbón e Ponteareas. Na súa orde ingresa en 1948. Estuda Filosofía en Ponteareas e Teoloxía en Santiago, onde é ordenado sacerdote en 1956. Un brillante expediente ábrelle as portas para estudar en Roma, primeiro no Pontificio Ateneo Antonianum, onde se licencia en Teoloxía, sección Moral, e en Dereito Canónigo, e logo na Pontificia Università Lateranense, onde obtén a licenciatura en Dereito Romano, para despois doutorarse en 1961.
Como membro da orde franciscana, é destinado como mestre a varios conventos. En Compostela imparte docencia en diversos centros, entre eles, a escola de ATS da Facultade de Medicina. Na provincia franciscana de Santiago desempeñou case todos os cargos de responsabilidade e destacou como un excepcional comunicador, tanto na sede relixiosa como a través dos medios de comunicación. Discípulo convencido do mandato recibido polo decreto Inter mirifica, que promovía o uso dos medios de difusión para a divulgación da mensaxe relixiosa, afirmou que estaba "firmemente convencido de que tanto la radio como otros medios de comunicación [...] –si se utilizan rectamente– proporcionan valiosas ayudas al género humano, puesto que contribuyen eficazmente a descansar y cultivar el espíritu y a propagar y fortalecer el Reino de Dios". Sen dúbida ningunha, pasará á historia como o mellor comunicador que deu a Igrexa en Galicia e o que máis fixo por que esta se abrise á comunicación social.
Impulsado tamén pola súa case febril actividade divulgativa, educativa e solidaria, no ano 1980 é nomeado bispo de Lugo. Neste posto destacou pola incorporación dos laicos á tarefa evanxelizadora, pola dinamización social e cultural das parroquias e pola recuperación de vocacións e do Seminario, así como polo pulo ó uso do galego na celebración da eucaristía. Fomentou a incorporación de institutos relixiosos en tarefas de axuda e apoio "civil", como ocorreu en 1989 coas Franciscanas del Rebaño de María para a atención da residencia de anciáns de Lalín.
Foi, co tempo, un lucense máis. Da cidade das murallas dixo unha vez: "Lugo é unha cidade fermosa, humana, entrañable. As súas xentes fanse admirar e déixanse querer. Descubrir e amar máis este tesouro está sempre no meu ánimo. Esta é a miña ilusión coma lucense. E cando deixe esta tan querida cidade, levarei sempre con orgullo ser un lucense máis. E voltarei ou traeranme. A capeliña de san Froilán, na Santa Igrexa Catedral, quero que sexa a meta da miña peregrinación na terra".
Como membro da orde franciscana, é destinado como mestre a varios conventos. En Compostela imparte docencia en diversos centros, entre eles, a escola de ATS da Facultade de Medicina. Na provincia franciscana de Santiago desempeñou case todos os cargos de responsabilidade e destacou como un excepcional comunicador, tanto na sede relixiosa como a través dos medios de comunicación. Discípulo convencido do mandato recibido polo decreto Inter mirifica, que promovía o uso dos medios de difusión para a divulgación da mensaxe relixiosa, afirmou que estaba "firmemente convencido de que tanto la radio como otros medios de comunicación [...] –si se utilizan rectamente– proporcionan valiosas ayudas al género humano, puesto que contribuyen eficazmente a descansar y cultivar el espíritu y a propagar y fortalecer el Reino de Dios". Sen dúbida ningunha, pasará á historia como o mellor comunicador que deu a Igrexa en Galicia e o que máis fixo por que esta se abrise á comunicación social.
Impulsado tamén pola súa case febril actividade divulgativa, educativa e solidaria, no ano 1980 é nomeado bispo de Lugo. Neste posto destacou pola incorporación dos laicos á tarefa evanxelizadora, pola dinamización social e cultural das parroquias e pola recuperación de vocacións e do Seminario, así como polo pulo ó uso do galego na celebración da eucaristía. Fomentou a incorporación de institutos relixiosos en tarefas de axuda e apoio "civil", como ocorreu en 1989 coas Franciscanas del Rebaño de María para a atención da residencia de anciáns de Lalín.
Foi, co tempo, un lucense máis. Da cidade das murallas dixo unha vez: "Lugo é unha cidade fermosa, humana, entrañable. As súas xentes fanse admirar e déixanse querer. Descubrir e amar máis este tesouro está sempre no meu ánimo. Esta é a miña ilusión coma lucense. E cando deixe esta tan querida cidade, levarei sempre con orgullo ser un lucense máis. E voltarei ou traeranme. A capeliña de san Froilán, na Santa Igrexa Catedral, quero que sexa a meta da miña peregrinación na terra".