Antón Lamazares
Fecha 23/06/2025
Antón Lamazares (Maceira, 1954): París, Nova York, Madrid, Berlín...
A aldea marcou os seus primeiros anos de vida: as tarefas agrarias, as paisaxes, a pequena escola... Pasa parte dos anos sesenta interno no Convento franciscano de Herbón, onde esperta o seu interese por ler e escribir poesía, e se volve un devorador de libros clásico.
Autodidacta, a Lamazares atópanselle influencias de Laxeiro, pero tamén de artistas dos que vai coñecendo a súa obra en viaxes e visitas a museos e exposicións: Tàpies, Miró, Francis Bacon, Van Gogh...
Co comenzo dos setenta, e despois dunha longa viaxe por Europa, fixa a súa residencia en Barcelona, onde chega a traballar como obreiro na construción para poder sufragar os custos dos estudos de arte. Na cidade condal mergúllase nos museos e salas de exposicións e é alí tamén onde a súa afección pola poesía rexorde.
A finais dos setenta trasládase a Madrid, onde vive con intensidade a vida cultural da capital e o inicio dunha fonda actividade pictórica que se prolongará durante as dúas décadas seguintes, período no que comeza a residir longas tempadas en Bruxelas, Nova York, Barcelona, Salamanca, París... con numerosas viaxes a outras cidades de Europa, América e Asia. Así até descubrir o feitizo de Berlín, onde reside dende 2004. Son anos nos que as súas exposicións se suceden e multiplican case sen interrupción e nos que vai sumando numerosos recoñecementos, entre eles, o Premio Laxeiro á traxectoria artística, a Insignia de Ouro da Universidade de Santiago e a Medalla Castelao.
Din del que "é un pintor de series" máis que de etapas. A elas refírese con nomes tan suxestivos como Lugar Donsión, Pol en Adelán ou E fai frío no lume, esta última marcada pola morte do seu pai. Pero de Lamazares non convén perder de vista os seus gravados ou os seus traballos en papel e, por suposto, os seus poemas.
O éxito co que recollen as crónicas o máis dun cento de exposicións individuais e o dobre de colectivas dan exemplo do interese que esperta a obra de Lamazares por todo o mundo.
A aldea marcou os seus primeiros anos de vida: as tarefas agrarias, as paisaxes, a pequena escola... Pasa parte dos anos sesenta interno no Convento franciscano de Herbón, onde esperta o seu interese por ler e escribir poesía, e se volve un devorador de libros clásico.
Autodidacta, a Lamazares atópanselle influencias de Laxeiro, pero tamén de artistas dos que vai coñecendo a súa obra en viaxes e visitas a museos e exposicións: Tàpies, Miró, Francis Bacon, Van Gogh...
Co comenzo dos setenta, e despois dunha longa viaxe por Europa, fixa a súa residencia en Barcelona, onde chega a traballar como obreiro na construción para poder sufragar os custos dos estudos de arte. Na cidade condal mergúllase nos museos e salas de exposicións e é alí tamén onde a súa afección pola poesía rexorde.
A finais dos setenta trasládase a Madrid, onde vive con intensidade a vida cultural da capital e o inicio dunha fonda actividade pictórica que se prolongará durante as dúas décadas seguintes, período no que comeza a residir longas tempadas en Bruxelas, Nova York, Barcelona, Salamanca, París... con numerosas viaxes a outras cidades de Europa, América e Asia. Así até descubrir o feitizo de Berlín, onde reside dende 2004. Son anos nos que as súas exposicións se suceden e multiplican case sen interrupción e nos que vai sumando numerosos recoñecementos, entre eles, o Premio Laxeiro á traxectoria artística, a Insignia de Ouro da Universidade de Santiago e a Medalla Castelao.
Din del que "é un pintor de series" máis que de etapas. A elas refírese con nomes tan suxestivos como Lugar Donsión, Pol en Adelán ou E fai frío no lume, esta última marcada pola morte do seu pai. Pero de Lamazares non convén perder de vista os seus gravados ou os seus traballos en papel e, por suposto, os seus poemas.
O éxito co que recollen as crónicas o máis dun cento de exposicións individuais e o dobre de colectivas dan exemplo do interese que esperta a obra de Lamazares por todo o mundo.